Deze dame heet Irina Shayk.
Ze is een Russisch model, die verschijnt op de cover van een (helaas)
bekend Italiaans magazine voor vrouwen. Een tijdschrift die niet alleen
reclame maakt van bontmode, maar om kopieën te verkopen, neemt ook de
tijd om de uitzinnige uitingen van deze harmoniouze conglomeraat van
menselijk vlees tot publicatie te brengen.
Als een
veganistische man zou ik dit soort vlees wel eten. In het
openbaar beweer ik niks met dames die dieren eten (of dragen) te maken
willen hebben. Toch zou ik misschien, in een geheime alkoof, een kleine
zonde begaan. Ik ben niet perfect.
Deze dame beweert dat
ze heel veel van dieren houdt.
Tegelijkertijd zegt ze geen afstand van bont te willen doen. De natuur
heeft haar een mooi lichaam gegeven, maar wist niet hetzelfde doen met
hersenen en gevoeligheid. Misschien is de natuur ook niet perfect,
hoewel ik sterk vermoed dat dit alleen geldt voor het menselijk ras.
In dit zeer interessante interview weet Irina ook
iets verstandigs
te zeggen: Het is hypocriet het gebruik van bont te veroordelen,
terwijl je op hetzelfde moment akkoord gaat met vlees eten en leren
schoenen te dragen.
Ik ben het er mee eens. Wie dieren eet heeft
geen recht om boos over bont, jacht en de
Palio van Siena te zijn.
Toch praat Irina
over de liefde. Irina houdt van dieren, maar
zonder bont kan ze niet. Misschien gaat het over een soort
meisjesliefde, de aantrekkingskracht die een jong lekker meisje kan
voelen voor een voetbalster, een rijke zakenman, een parure van
diamanten.
Net als degene die dieren wel eet, maar beweert van hen te houden. Misschien betreft het hier alleen een
misverstand over het gebruik van het woord liefde.
Als ik me in die alkoof met Irina zou bevinden, zou ik zeker denken aan "liefde", maar ik moet ook toegeven dat
mijn hormonen wat in de war raken van dit woord.
